Καθίζιμα

Αν με εκνευρίζει η Βλακεία, με εξοργίζει η ανευθυνότητα και η υπεκφυγή μπρος στις πολιτικές ευθύνες. Τραγικότερο παράδειγμα από έναν Υπουργό Δημόσιας Τάξης που για να διασκεδάσει την αποτυχία του επικαλείται τους μετανάστες, δεν μπορώ να σκεφτώ. Τραγικό, γιατί αυτός ο άνθρωπος διαμορφώνει την κοινή γνώμη σε μια χώρα που έχει αποδείξει τη ξενοφοβία της και το μίσος της προς τους γειτονικούς της λαούς (δείτε εδώ).
Ο Υπουργός Δημόσιας τάξης δήλωσε στη Βουλή στις 4 Μαΐου 2007 (αναλυτικά εδώ):

Πρέπει να επαινέσουμε την Αστυνομία η οποία μάχεται στο πεζοδρόμιο. Πρέπει να επαινέσουμε την Αστυνομία η οποία μάχεται στα σύνορα, νησιά και ποτάμια. Θα σας πω και τον αριθμό. Συλλαμβάνουμε εκατό χιλιάδες κατ’ έτος, πέρυσι και πρόπερσι. Εκατό χιλιάδες εισερχόμενους λαθραίους. Η ποιητική ή ανθρωπιστική σελίδα λέει «οι κακόμοιροι» κ.λπ.. Όμως, η άλλη σελίδα λέει ότι εδώ πρόκειται για μια καινούρια κοινωνιολογική πρώτη ύλη, σχεδόν εγκληματογόνο. Από τις εκατό χιλιάδες, «αποκρούουμε» τις ογδόντα χιλιάδες με απωθήσεις και επαναπροωθήσεις και μένει ένα καθίζημα το οποίο διαχειριζόμαστε με τους διεθνείς οργανισμούς, είκοσι χιλιάδες κατ’ έτος.

Ως απάντηση στον κύριο Υπουργό αντιγράφω ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο της εφημερίδας Το Ποντίκι (3 Μαΐου 2007). Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η τελευταία παράγραφος.

Μεταναστες, οι Φτωχοδιαβολοι

Αν ανατρέξει κάποιος στο λεξιλόγιο του Σαρκοζί, θα συναντήσει τους μετανάστες ως «σκοτεινή υποκουλτούρα», «ανεπιθύμητους» ή και «αποβράσματα». Οσο... άκομψα κι αν τοποθετήθηκε τον Νοέμβριο του 2005 ο τότε υπουργός Εσωτερικών, τα αιματηρά επεισόδια στα προσφυγικά προάστια του Παρισιού ανέδειξαν την επιθυμία της κοινής γαλλικής γνώμης να λυθεί το ζήτημα της μετανάστευσης. Η «μηδενική ανοχή» του Σαρκοζί τότε απέναντι στους ταραξίες επικυρώθηκε από το 68% των γάλλων πολιτών, που σε σχετικό δημοψήφισμα τάχθηκαν υπέρ της «επιλεκτικής μετανάστευσης». Στην Ελλάδα όμως τι… γίνεται; Αν, όπως διατυπώνουν οι ειδικοί, η μετανάστευση αποτελεί κρίσιμο θέμα για όλα τα κράτη - μέλη της Ευρώπης, για τη χώρα μας είναι διαρκής και μόνιμος πονοκέφαλος, αφού οι μετανάστες αλλοδαποί βρίσκονται παντού, αλλά ουδείς γνωρίζει με βεβαιότητα πόσοι είναι και ποιας προέλευσης.
Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, στην Ελλάδα το ποσοστό νόμιμων και μη μεταναστών ξεπερνά το 7% (797.093 επί 10.931.206 συνολικού πληθυσμού). Είναι το ίδιο ποσοστό που αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος στη Γαλλία. Και σκεφτείτε πως μεγάλη μερίδα των απογραφέντων της συγκεκριμένης κατηγορίας στην Ελλάδα δεν εμφανίστηκαν κατά την απογραφή από «φόβο για απέλαση» ή από «άγνοια για τη διαδικασία».
Πολλοί μελετητές υπολογίζουν το πραγματικό ποσοστό των μεταναστών σε 10%, ενώ άλλοι το ανεβάζουν ακόμη πιο ψηλά. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία από τις ελληνικές υπηρεσίες νομιμοποίησης αλλοδαπών, το 2005 διέθεταν άδεια παραμονής 501.000 μετανάστες. Νωρίτερα, το 2003, τα «κιτάπια» του ΙΚΑ αριθμούσαν 505.036 ασφαλισμένους αλλοδαπούς. Αν ο συνολικός αριθμός ξεπερνά το ένα εκατομμύριο ανθρώπους, τότε οι περισσότεροι είναι παράνομοι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το κράτος, την κοινωνία και τους ίδιους τους μετανάστες.

Η πρώτη σημαντική μελέτη

Καθώς η επίσημη έρευνα υποχρηματοδοτείται και η ανυπαρξία συστήματος καταγραφής της μεταναστευτικής κίνησης βγάζει... μάτι, τα μόνα στοιχεία που κατά καιρούς τίθενται στη «διακριτική ευχέρεια» των κυβερνώντων και βλέπουν το φως της δημοσιότητας στηρίζονται στο πάθος για την έρευνα κάποιων αξιόλογων επιστημόνων. Εν τω μεταξύ οι νόμιμα και παράνομα μετακινούμενοι πληθυσμοί πλημμυρίζουν την Ελλάδα και ο «λανθάνων ρατσισμός» μερίδας του Τύπου, που συνδέει άμεσα τη μετανάστευση με την εγκληματικότητα, εύκολα μετατρέπουν τη «μεταναστευτική πρόκληση» σε «πρόβλημα».
Ομως κανένα «πρόβλημα» δεν λύνεται αν δεν μελετηθεί. Αυτόν ακριβώς τον τίτλο («Μεταναστευτική Πρόκληση») φέρει και η έρευνα ετών της διδάκτορος του Πανεπιστημίου του Παρισιού, μέλους της Ακαδημίας Επιστημών της Ν.Υ. και αντιπροέδρου της Εταιρείας Δημογραφικών Μελετών (ΕΕΔΜ) Ηρας Εμκε - Πουλοπούλου, που παρουσιάστηκε χθες από τις εκδόσεις Παπαζήση.
«Τα στοιχεία που με κόπο και χρόνο συγκεντρώθηκαν στην έρευνα αυτή των 900 και πλέον σελίδων», λέει στο «Π» η Πουλοπούλου, «αποτελούν την πιο πρόσφατη βάση δεδομένων για το υπάρχον μεταναστευτικό δυναμικό. Ωστόσο ο πληθυσμός αυτός δεν αποτελεί ομοιογενές σώμα και δεν υπάρχουν στοιχεία για τον ακριβή αριθμό των μεταναστών, μεταναστριών και των παιδιών τους, ιδιαίτερα εκείνων που έχουν μπει στη χώρα μας χωρίς τα απαιτούμενα έγγραφα. Ορισμένες πηγές παρέχουν στοιχεία, αλλά δεν αφορούν το σύνολο των μεταναστών. Ακόμη και κατά την απογραφή του 2001 υπήρξαν σοβαρές δυσκολίες στον εντοπισμό και την προσέγγιση των ανθρώπων αυτών».
Σύμφωνα με την ερευνήτρια, το φαινόμενο που παρατηρείται σε όλα τα κράτη - μέλη της Ε.Ε. συνοδεύεται από κοινά ηλικιακά χαρακτηριστικά του μετακινούμενου πληθυσμού στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Δηλαδή το μεταναστευτικό κύμα παρουσιάζει πιο νεανική κατά ηλικία δομή (υψηλότερες αναλογίες νέων 0-15 ή 0-19 ετών), ενώ εμφανίζει μεγαλύτερο ποσοστό συγκέντρωσης στις παραγωγικές ηλικίες (14-45, 19-45 ή 20-49 ετών) και μικρότερες αναλογίες ηλικιωμένων (άνω των 65 ετών).
Στις ηλικίες 0-14 και 65+ υπερτερούν οι γυναίκες, ενώ στις ηλικίες 15-64 οι άνδρες. Στις ομάδες μεγαλύτερων ηλικιών υπερτερούν αριθμητικά οι γυναίκες, γεγονός που αντανακλά τη ζήτησή τους για οικιακή βοήθεια και φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων. Ειδικότερα στις μη παραγωγικές ηλικίες ανήκει το 17% των μεταναστών (0-14 ετών) και το 4% των ηλικιωμένων (65+). Αυτό το τελευταίο μόνο ποσοστό στον ελληνικό πληθυσμό ανεβαίνει στο 18%.
Σε ό,τι αφορά τις εθνικότητες του αλλοδαπού πληθυσμού στην Ελλάδα, η έρευνα πιστοποιεί την υπερίσχυση των αλβανών με ποσοστό 55,6%, ενώ ακολουθούν οι βούλγαροι με 4,7% και οι γεωργιανοί και οι ρουμάνοι με αντίστοιχα ποσοστά 2,9%. Γενικότερα οι 3 στους 4 μετανάστες προέρχονται από όμορες χώρες των Βαλκανίων, τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και τις χώρες της τέως ΕΣΣΔ.
Η Ελλάδα αποτελεί τόπο υποδοχής μεγάλου αριθμού αλβανών, αλλά καταγράφει ποικιλομορφία μεταναστών σε σχέση με τη χώρα προέλευσης, το φύλο, την επαγγελματική ειδίκευση. Οι γυναίκες αποτελούν το 45% του συνόλου των «φιλοξενουμένων». Ωστόσο, για συγκεκριμένες εθνικότητες, όπως για τους πακιστανούς και τους ινδούς, η μετανάστευση φαίνεται πως είναι ανδρικό προνόμιο. Το αντίθετο παρατηρείται στους προερχόμενους από την Ουκρανία, τις Φιλιππίνες, τη Μολδαβία, τη Ρωσία και τη Βουλγαρία, καθώς οι αριθμοί δείχνουν πως η μετανάστευση από εκεί είναι μάλλον γυναικεία υπόθεση.
Ο τόπος εγκατάστασης των μεταναστών ποικίλλει, αν και εκτιμάται ότι έχουν εγκατασταθεί δυσανάλογα στα δύο μεγάλα αστικά κέντρα. Σε γενικές γραμμές πάντως η επιλογή του τόπου που θα φιλοξενήσει τον μετανάστη έχει άμεση σχέση με τον λόγο για τον οποίο επέλεξε να φύγει απ’ τη χώρα του. Δηλαδή οι αιτούντες άσυλο συγκεντρώνονται στη Θεσσαλονίκη και κυρίως στην Αθήνα, όπου υπάρχουν διάφοροι φορείς προστασίας για τους πρόσφυγες, οι οικονομικοί μετανάστες σκορπίζονται σε όλη την Ελλάδα και σε χρονικές περιόδους κατά τις οποίες η προσφορά εργασίας είναι μεγαλύτερη σε αγροτικές περιοχές (σπορά, καλλιέργειες, τρύγος κ.λπ.) και νησιά (τουρισμός).

Γιατί στην Ελλάδα;

Κατά την ερευνήτρια, η μεταναστευτική πολιτική των παραδοσιακών χωρών υποδοχής μεταναστών (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, χώρες της Δυτικής Ευρώπης), οι οποίες έχουν περιορίσει σημαντικά τον αριθμό των μεταναστών που δέχονται, έχει στρέψει τους ενδιαφερόμενους σε χώρες της Ν. Ευρώπης κι ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Τα ισχυρά κράτη και οι διεθνείς οργανισμοί ευνοούν τις ροές κεφαλαίου και αγαθών, δυτικών πολιτιστικών αξιών και ειδικευμένου προσωπικού, ενώ προσπαθούν να εξαφανίσουν τις ροές χαμηλής ειδίκευσης των εργαζομένων, τους καταναγκαστικούς μετανάστες, τις μη δυτικές πολιτιστικές αξίες, σπρώχνοντας τη μετανάστευση προς τις ανεκτικότερες χώρες.
Καθώς οι αρχές στην Ελλάδα αρνούνται ν’ ακολουθήσουν μια νόμιμη διαδικασία εισόδου μεταναστών, η παράνομη μετανάστευση παρουσιάζει έξαρση. Επιπλέον, η υπογεννητικότητα και η γήρανση του συνολικού και του οικονομικά ενεργού πληθυσμού μας συνεπάγεται εργατικό δυναμικό μικρότερο αριθμητικά για να αντιμετωπίσει τις μη επιθυμητές εργασίες, ιδιαίτερα τη φροντίδα των ηλικιωμένων στα σπίτια τους και στα γηροκομεία. Η ειδίκευση (ή η αναγκαστική στροφή) των αλλοδαπών σε βαριές εργασίες (οικοδόμοι, αγρότες, μεταφορείς κ.λπ.), τις οποίες οι γηγενείς απαξιώνουν, αποτελεί ένα ακόμη ενισχυτικό στοιχείο του φαινομένου.
Η Ομοσπονδία Ευρωπαϊκών Τραπεζών προειδοποιεί τις χώρες της Ε.Ε. – και ειδικά την Ελλάδα – ότι μέσα στα επόμενα 50 χρόνια θα βρεθούν αντιμέτωπες με τεράστια δημοσιονομική και κοινωνική κρίση αν δεν αντιμετωπίσουν τη γήρανση του πληθυσμού και τονίζει ότι η Ε.Ε. έχει ανάγκη από περισσότερους μετανάστες. Ελληνική μελέτη έδειξε ότι, αν συνεχιστούν οι υφιστάμενες τάσεις του πληθυσμού, με τα υπάρχοντα σχήματα γονιμότητας, θνησιμότητας, συνταξιοδότησης και εισροής μεταναστών, η αύξηση του πληθυσμού σε παραγωγική ηλικία (15-64) στην Ε.Ε. των 25 το 2010 όχι μόνο θα εξατμιστεί, αλλά το ποσοστό θα γίνει αρνητικό.
Η Ελλάδα καλείται άμεσα να θεσμοθετήσει μεταναστευτική πολιτική, που θα της διασφαλίσει την ομαλή και κυρίως ελεγχόμενη εισροή των αλλοδαπών στο έδαφός της. Οι έως τώρα μεμονωμένες κινήσεις των αρχών για αντιμετώπιση του φαινομένου της λαθρομετανάστευσης και νομιμοποίηση των παράνομων μεταναστών δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα, λόγω της έλλειψης υποδομής, οργάνωσης και κυρίως συνολικού σχεδιασμού.
Πρέπει δε να σημειωθεί ότι σοβαρή παράμετρο του φαινομένου αποτελεί η μερίδα των προσφύγων που φτάνουν όπως - όπως (από παράνομους διακινητές) στον τόπο μας ζητώντας πολιτικό άσυλο. Σύμφωνα με την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, μόνο το 2005, ζήτησαν επίσημα άσυλο 9.050 άνθρωποι, εκ των οποίων ικανοποιήθηκαν το 1,9%.
Είκοσι στους εκατό ήταν ιρακινοί, γεγονός μάλλον αναμενόμενο δεδομένων του ταραγμένου σκηνικού στο Ιράκ και της ελληνοτουρκικής μεθορίου από τη μία και των νησιών του Αιγαίου, που αποτελούν τα κύρια σημεία διαφυγής των μεταναστών, από την άλλη. Ειδικοί επιστήμονες εκτιμούν ότι οι πολεμικές επιχειρήσεις το περασμένο καλοκαίρι στον Λίβανο, απ’ όπου έφυγαν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι, ενίσχυσαν την εισροή μεταναστών στη χώρα μας μέσω Κύπρου.
Η ερευνήτρια της «Μεταναστευτικής Πρόκλησης» τονίζει: «Κι όμως, στην Ελλάδα η μετανάστευση δίνει την ευκαιρία για τη διάσωση του κλάδου συντάξεων του ασφαλιστικού συστήματος. Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί μεγάλη αύξηση των ασφαλισμένων αλλοδαπών, διότι η κοινωνική ασφάλιση αποτελεί προϋπόθεση της διαδικασίας νομιμοποίησης και ανανέωσης της άδειας παραμονής. Η ένταξη αλλοδαπών στην αγορά εργασίας βοηθά τη λειτουργία του συστήματος συνταξιοδότησης βραχυπρόθεσμα, υπό την έννοια ότι πληρώνουν τώρα περισσότερο σε αναλογία πληθυσμού για τους έλληνες συνταξιούχους».
Πράγματι, σύμφωνα με τα στοιχεία των ασφαλιστικών ταμείων, που παρουσιάζονται στην έρευνα, η επιδείνωση της σχέσης ασφαλισμένων προς συνταξιούχους, από το 2,46 το 1990, μειώθηκε σε 1,79 το 2005 για την κύρια σύνταξη. Την περίοδο 2001-2004 η σχέση ασφαλισμένων στο ΙΚΑ από 1:2,24 μειώθηκε σε 1:2,16 και στον ΟΓΑ από 1:0,91 σε 1:0,86. Με τη δεύτερη διαδικασία νομιμοποίησης, το 2001, στο ΙΚΑ το έλλειμμα του κλάδου σύνταξης μετατράπηκε σε πλεόνασμα.
Οι περισσότεροι οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι η οικονομία ωφελείται από την εργασία των μεταναστών. Όπως υπήρξε θετική η συμβολή των ελλήνων και των άλλων μεταναστών στις χώρες όπου είχαν μεταναστεύσει τη μεταπολεμική περίοδο, το ίδιο συμβαίνει και με τους μετανάστες στην Ελλάδα και αντιστοίχως στις υπόλοιπες χώρες υποδοχής. Μελέτη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου έδειξε ότι την περίοδο 1995-2004 η εισροή μεταναστών συνέβαλε στην αύξηση του ΑΕΠ κατά 0,3-0,4 τον χρόνο.
Θετική παρουσιάζεται και η συμβολή των μεταναστών στον αγροτικό τομέα. Φαίνεται ότι οι αλλοδαποί αντικατέστησαν τους νέους γηγενείς, που στρέφουν πλέον την πλάτη στη σκληρή δουλειά της ενασχόλησης με τη γη. Σε διετή έρευνα περί επιπτώσεων των μεταναστών στις γεωργικές εργασίες, το 50% των αγροτών μας απάντησαν θετικά και 29% αρνητικά.
Οι δημογράφοι από την πλευρά τους υποστηρίζουν ότι σε μια χώρα που γερνά, όπως είναι η Ελλάδα, η σημαντική συμβολή των μεταναστών είναι αδιαμφισβήτητη. Σύμφωνα με τις σχετικές έρευνες, την περίοδο 1990-2004 τα μεταναστευτικά ρεύματα αλλοδαπών και παλιννοστούντων (κυρίως από τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ) συνέβαλαν κατά 97% στην αύξηση του πληθυσμού, ποσοστό ίδιο με εκείνο των φυσικών κινήσεων (γεννήσεις μείον θάνατοι) που προκάλεσαν την αύξηση του πληθυσμού τη δεκαετία 1951-60. Χωρίς τους μετανάστες, υποστηρίζουν οι ειδικοί, ο ελληνικός πληθυσμός θα παρουσίαζε στασιμότητα, ακόμη και μείωση.
Είναι δεδομένο ότι η γονιμότητα και η θνησιμότητα του ελληνικού πληθυσμού δεν είναι σε θέση από μόνες τους να εξασφαλίσουν οικονομική ευρωστία χωρίς τη συμβολή των προερχομένων από την αλλοδαπή, εκτός βέβαια κι αν σημειωθεί θεαματική ανατροπή των πληθυσμιακών φαινομένων.
Ηθικόν δίδαγμα...
«Η μεγάλη εισροή μεταναστών την περίοδο 1990-2007, που πραγματοποιήθηκε άναρχα και ανεξέλεγκτα», επισημαίνει η Έμκε - Πουλοπούλου, «επηρεάζει σημαντικά την οικονομική, κοινωνική και δημογραφική κατάσταση της Ελλάδας. Επειδή ο ελληνικός λαός έχει βιώσει ο ίδιος τη μετανάστευση και έχει περάσει πολλές οδυνηρές περιπέτειες κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα, υπάρχει υπόβαθρο για την ενσωμάτωση των μεταναστών και την καταπολέμηση των παθολογικών κοινωνικών φαινομένων. Δεν μένει παρά να μελετηθεί σοβαρά το θέμα από τις ελληνικές αρχές και ν’ αντιμετωπιστεί ακόμα πιο σοβαρά από τους ίδιους τους έλληνες πολίτες. Η εισροή μεταναστών δεν είναι απειλή. Είναι μεγάλη ευκαιρία και μεγάλη πρόκληση για τη χώρα μας, για τους έλληνες και για τους ίδιους τους μετανάστες».

Οι αρνητικές επιπτώσεις και η αδυναμία των ελληνικών αρχών

Πολλοί ίσως θα περίμεναν πως η αυξημένη εισροή των μεταναστών στην Ελλάδα έχει προκαλέσει και αύξηση της εγκληματικότητας. Κι όμως, η στατιστική το διαψεύδει. Τα στοιχεία του υπουργείου Δημόσιας Τάξης οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η συντριπτική πλειονότητα των μεταναστών δεν έχει καμία σχέση με βαριά εγκληματικότητα (φόνοι, ληστείες κ.λπ.). Οι λαθρομετανάστες διώκονται κυρίως για αδικήματα εγγενή της ιδιότητας του μετανάστη.
Ο τρόπος παρουσίασης της παραβατικότητας στην Ελλάδα από τα ΜΜΕ αφήνει συνήθως την εσφαλμένη εικόνα ότι η ντόπια εγκληματικότητα είναι αλβανική. Τέλος, μεγάλο μέρος ευθύνης για τη συμμετοχή των αλλοδαπών στην εγκληματικότητα φέρει το οργανωμένο έγκλημα, του οποίου κατά κανόνα ηγούνται γηγενείς.
Η έρευνα στην Ελλάδα απέδειξε ότι στην υπόθεση των μεταναστών υπάρχουν αρνητικά, τα οποία προέρχονται από την αδυναμία των ελληνικών αρχών να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά και να αξιοποιήσουν προς όφελος του κράτους τη μεταναστευτική διαδικασία. Τα έσοδα εξαρτώνται από το καθεστώς νομιμότητας των μεταναστών, την έκταση της παραοικονομίας, την αποτελεσματικότητα των εφοριών. Εξ αιτίας της ανεπτυγμένης παραοικονομίας το κράτος είναι μάλλον απίθανο να συλλέξει τους αναλογούντες φόρους.
Απόδειξη των ευκαιριών που αφήνει ανεκμετάλλευτες το κράτος είναι πολλές επιστημονικές μελέτες, σύμφωνα με τις οποίες οι επιπτώσεις στα δημόσια οικονομικά από την εισροή κανονικών μεταναστών και από τη νομιμοποίηση άλλων είναι συνολικά θετικές, καθώς οι φόροι και οι εισφορές που καταβάλλονται από αυτούς υπερβαίνουν τις δαπάνες που προκαλεί η παρουσία τους. Αντιθέτως οι παράνομοι δεν υποχρεούνται ασφαλώς σε φορολογική δήλωση και δεν χρηματοδοτούν την κοινωνική πρόνοια.
Στην Ελλάδα, εξ αιτίας της παράνομης παραμονής έως τις δύο διαδικασίες νομιμοποίησης (1998 και 2001), οι περισσότεροι μετανάστες δεν συμμετείχαν στην άμεση φορολογία. Το ίδιο συμβαίνει σήμερα μ’ έναν μεγάλο αριθμό λαθρομεταναστών, τον οποίο ασφαλώς αγνοούμε. Το σίγουρο είναι ότι η μαύρη εργασία αλλοδαπών αλλά και γηγενών ευθύνεται σε μεγάλο μέρος για τη φοροδιαφυγή, που στην Ελλάδα εκτιμήθηκε το 1997 στο 40% του ΑΕΠ. Οι εκτιμήσεις για το 2005 είναι ότι τη συγκεκριμένη χρονιά φοροδιέφευγε μία στις τρεις επιχειρήσεις!
Η εισροή μεταναστών επηρεάζει τις δαπάνες του κοινωνικού κράτους αν ληφθεί υπόψη ο διαχωρισμός ανάμεσα στους μετανάστες με υψηλές δεξιότητες και προσαρμοστικότητα οι οποίοι συνεισφέρουν πολύ ενώ στοιχίζουν λίγο και στους άλλους με χαμηλό επίπεδο δεξιοτήτων, που αποτελούν φύρα για το κράτος.
Πάντως «οι δαπάνες πρόνοιας και υγείας για το σύνολο των αλλοδαπών είναι αδύνατο να υπολογιστούν», επισημαίνει στην έρευνά της η Έμκε - Πουλοπούλου. «Το υψηλό κόστος των παροχών υγείας και τα ανικανοποίητα αιτήματα παροχής υπηρεσιών ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και κοινωνικής φροντίδας είναι ζητήματα που απασχολούν εδώ και δεκαετίες τον γηγενή πληθυσμό. Το ερώτημα είναι αν οι μετανάστες, ιδιαίτερα εκείνοι που δεν διαθέτουν τα νόμιμα έγγραφα, επιβαρύνουν την κοινωνική υποδομή με την υγεία, καθώς δεν καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές».
Μεμονωμένες μελέτες σε νοσοκομεία του ΕΣΥ έδειξαν ότι οι ανασφάλιστοι αλλοδαποί δεν αποτελούσαν αμελητέο ποσοστό στο σύνολο των ασθενών, ενώ μερικά νοσοκομεία που από παράδοση παρέχουν περίθαλψη σε μετανάστες και πρόσφυγες, όπως ο Ερυθρός Σταυρός και η Πολυκλινική Αθηνών, δεν διαθέτουν καν στοιχεία. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του υπουργείου Υγείας για το έτος 1999, οι δαπάνες νοσηλείας σε νοσοκομεία του ΕΣΥ 14.032 ανασφάλιστων αλβανών ανήλθαν σε 3.466,5 εκατ. δραχμές και αντιπροσώπευαν το 14% των συνολικών δαπανών ανασφάλιστων ελλήνων και αλλοδαπών πολιτών, πλην των αλβανών!
Στα παραπάνω ας συνυπολογιστούν και οι δαπάνες για τη δημόσια εκπαίδευση, που ενισχύθηκαν από την έλευση αλλοδαπών οικογενειών στην Ελλάδα, παρ’ ότι, κατά γενική ομολογία, το πρόβλημα δεν είναι τα παιδιά των μεταναστών, αλλά οι χαμηλές δημόσιες δαπάνες για την Παιδεία. Η Ελλάδα, άλλωστε, με ποσοστό 3,9% δημοσίων δαπανών παιδείας επί του ΑΕΠ της, βρίσκεται στην τελευταία θέση όλων των χωρών - μελών της Ευρώπης των 25.

(Ποντίκι, 3.5.2007)