Δυο Επιστολές

1. Είμαι μαζί σας

Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους εννόχλησαν τους 'Ελληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. "Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι, γιατί δε ρίχνουν δακρυγόνα;" και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτησμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούν να παραδεχτούν, πως η όποια Ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν, γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπυλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπυλακισμός αρχίζει από το δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεοφωρείου, απ' τον καθηγητή και το δημόσιο λειτουργό, ως το δημόσιο υπάλληλο. Από τους αξιωματικούς και τους εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως, ως τον τυχαίο μοτοσυκλετιστή της Τροχαίας που θα σου ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό ύστερα απ' τη γροθιά του οργάνου της Τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλα, εξύβριση Αρχής -έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων-, χειροδικία κατά της Αρχής -έτσι είθισται να αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η Εισαγγελική Αρχή θα του προσφέρει μία τραυματική αγανάκτηση ισόβια, ή τον επιζητούμενο από την Πολιτεία ευνουχισμό του.

Αυτή είναι μία καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως Ελληνική τα πρόσφατα τελευταία σαράντα χρόνια, όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης σ' αυτόν τον ένδοξο κατά τα άλλα τόπο μας.

Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δε βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα, να αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει αυτήν την αλήθεια γι' αυτό το τρίγωνο του αίσχους: Σκουφά, Μαυροματαίων και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχιση τριών ασχέτων μεταξύ τους περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επωνομαζόμενους χούλιγκαν. Κι επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί οι αναρχικοί είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και όλη η επιχείρηση στεφθεί με επιτυχία, να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου κατά του εγκλήματος.

Δολοφονούνται πολίτες και δολοφόνοι δεν αποκαλύπτοναι. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμό και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και τέλος δεν ανακαλύπτονται. Την ίδια ώρα η Πολιτεία αγανακτεί γιατί υπάρχουν μερικά ζωντανά κύτταρα, που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' αυτήν την οργανωμένη κρατική ασχήμια. Αντί να ευλογούμε το Θεό, που βρίσκονται ακόμα μερικοί που δε συνήθισαν στην παρουσία του τέρατος.

Κορίτσια και αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία και αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας και σας αγαπώ.

Μάνος Χατζιδάκις, 1986
(απομαγνητοφώνηση της επιστολής όπως αυτή διαβάστηκε από τον Λάκη Λαζόπουλο στην τηλεοπτική εκπομπή Αλ Τσαντίρι της Τρίτης 15.5.2007)


2. Αναρχικός: Ενας μύθος σύγχρονης καταδίωξης
Οι εφημερίδες και οι άμυαλοι κι αμόρφωτοι δημοσιογράφοι της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης πέτυχαν κάτι που ομολογουμένως δύσκολα θα κατόρθωνε η κάθε κυβέρνηση από μόνη της χωρίς την πολύτιμη βοήθειά τους. Να δημιουργηθεί έντεχνα η κατάλληλη σύγχυση, ώστε ο εξωκομματικός κι ανένταχτος νέος του τόπου μας να συγχέεται σκόπιμα με τους αλήτες-μάγκες, που έχουν μόνο στόχο να καταστρέφουν (...). Και αυτή η σύγχυση ευνοεί:

• Την κυβέρνηση -την κάθε κυβέρνηση- που φοβάται αντιδράσεις από μη εντεταγμένους σε κομματικές αγέλες νέους -διότι βέβαια οι νέοι αυτοί δεν είναι δυνατόν να τιθασσευτούν από τυχόν συμφωνίες ή επιτευχθέντες συμβιβασμούς επί ανωτάτου επιπέδου.


• Ευνοεί τα διάσημα πλέον ΜΕΑ-ΜΑΤ και παρεμφερή, που συλλαμβάνουν με μεγαλύτερη ευκολία τον ανύποπτο νέο που διαμαρτύρεται απ' ό,τι τον ικανό για άμυνα αλήτη που διαφεύγει.
  Θα σας έχει τύχει να παρευρεθείτε και να διαπιστώσετε με τα ίδια σας τα μάτια με πόση ευκολία αλλά και μίσος δέρνεται απάνθρωπα και κακοποιείται ώσπου να μπει στην κλούβα από τις "δυνάμεις διώξεως τρομοκρατίας", ενώ την ίδια στιγμή αυτός που ρίχνει πέτρες ή σπάζει τζάμια καταστημάτων διαφεύγει επιδέξια και ανενόχλητα.
  Υποπτα ανενόχλητα πολλές φορές.


• Ευνοεί τη μικρή νοημοσύνη και την εύκολη δουλοπρεπή συμπεριφορά των "αγανακτισμένων" πολιτών απέναντι στις εν στολή δυνάμεις εξουσίας. Γιατί έχουν μάθει οι άμοιροι, χρόνια τώρα, στην επιδεικτική δοκιμασία των οργάνων τάξεως, ευρισκόμενοι κάτω απ' το αθεράπευτο σύμπλεγμα του εμείς οι νόμιμοι! (...)


• Ευνοεί, τέλος, τις κομματικές παρατάξεις που με τη σκόπιμη αυτή σύγχυση εκδικούνται όσους νέους δεν δέχονται τον κομματικής σκοπιμότητας ευνουχισμό τους (...)

Να, λοιπόν, πώς κατασκευάζεται από τον "λαό" για τον "λαό" η εικόνα του αναρχικού, που στην πραγματικότητα δεν είναι άλλη από την εικόνα του ασυμβίβαστου και ζωντανού σύγχρονου νέου, ο οποίος εννοεί να διαφυλάξει το βασικό αγαθό της νεότητάς του, που είναι η έρευνα, η αναθεώρηση και η υπεράσπιση δικαιωμάτων μειοψηφιών.

Και επιπλέον, να μην αφήσει τη μεταμόρφωσή του από την κυβέρνηση ή τα κόμματα σε καθοδηγούμενο αμνό τυποποιημένων ανησυχιών.

Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στην Ελλάδα ανέκαθεν επεδιώκετο ο ευνουχισμός των νέων για να μπορούν οι υπόλοιποι συμβιβασμένοι -ο "λαός"- να κοιμούνται ήσυχα! (...)».

Μάνος Χατζιδάκις

περιοδικό «Τέταρτο» (τεύχος 9, Ιανουάριος 1986)
[Περιέχεται στο βιβλίο «Ο καθρέφτης και το μαχαίρι» (εκδόσεις «Ικαρος»)]
Όπως αναδημοσιεύτηκε στην Κυριακάτική Ελευθεροτυπία στις 18.3.2007